Τελικά, ο Πρόεδρος D. Trump σωστά “έκοψε” τη χρηματοδότηση του ΠΟΥ, ή μήπως ο πρόεδρος της Αμερικής δίνει περισσότερο γεωπολιτικό χώρο στην Κίνα? Έναν Γεωπολιτικό χώρο που η Αμερική συστηματικά και συνηδητά απώλεσε στην βάση των πολιτικών επιλογών του προέδρου της τα τελευταία 4 χρόνια εξαιτίας της επιλογής της Αμερικής και του προέδρου της D Trump σε ενα οικειοθελη απομονωτισμό.
Μήπως η συστηματική και καλά οργανωμένη διείσδυση της Κίνας στις ομάδες του ΟΗΕ εξετίας του κενού εξουσίας που άφησε η Αμερική, θα πρέπει να αναστραφεί και να “πολεμηθεί”?
Bλέποντας την Κίνα να αρχίζει να κινεί τα νήματα στον κόσμο. αλλά και στην Αμερική την ίδια, μήπως τώρα επιβάλετε να επανακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία τους οι ΗΠΑ?
Mε αφορμή την αναστολή πριν 2 μέρες, της χρηματοδότησης του ΠΟΥ (Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας) από τον Πρόεδρο D. Trump, η Kristine Lee σε ανάλυσή της στο «Politico», αναλύει και εισηγείται την ίδια στιγμή, όπως οι ΗΠΑ αναλάβουν και πάλι τον ρόλο της ηγέτιδας δύναμης στον κόσμου για να μην αφεθεί ο ΟΗΕ να γίνει όχημα της Κίνας για μια παγκόσμια διακυβέρνηση υπό τις εντολές του Πεκίνου.
Ακολουθεί γεωπολιτική ανάλυση από το POLITICO και την Kristine Lee με ημερομηνία 15 Απριλίο
Ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ αποφάσισε να σταματήσει την αμερικανική χρηματοδότηση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, κατηγορώντας τον ότι υπέκυψε στην Κίνα στα πρώιμα στάδια της πανδημίας του κορωνοϊού, επικροτώντας τη «διαφάνεια» της κινεζικής κυβέρνησης και αποδεχόμενος άκριτα τους ισχυρισμούς του Πεκίνου, όπως ότι ο COVIS 19 δεν μεταδιδόταν μεταξύ ανθρώπων. Ο ΠΟΥ, είπε ο Τραμπ, έχει γίνει «πολύ κινεζοκεντρικός».
Ίσως είναι εύκολο να απορρίψουμε αυτήν την κίνηση ως κλασική «τραμπική» απόκρουση ευθύνης ή λεονταρισμός ή κοντόφθαλμος απομονωτισμός. Αλλά για όσους παρακολουθούν στενά τον αυξανόμενο ακτιβισμό της Κίνας στα Ηνωμένα Έθνη, η ευλάβεια του ΠΟΥ προς την Κίνα δεν αποτελεί έκπληξη. Στην πραγματικότητα, είναι απλώς η κορυφή ενός επικίνδυνου παγόβουνου – και ο Τραμπ ορμάει κατευθείαν προς αυτό.
Η επιρροή του Πεκίνου έναντι του ΠΟΥ δεν μπορεί να γίνει κατανοητή ανεξάρτητα από μια πολύ μακρύτερη και ευρύτερη εκστρατεία, μια που στοχεύει να λυγίσει το τόξο της παγκόσμιας διακυβέρνησης προς έναν πιο αντιφιλελεύθερο προσανατολισμό που ευνοεί τα συμφέροντα τα συμφέροντα των αυταρχικών δρώντων.
Τα τελευταία χρόνια, το Πεκίνο έχει συστηματικά τοποθετεί Κινέζους υπηκόους ως επικεφαλής σε ένα ευρύ φάσμα υπηρεσιών του ΟΗΕ. Από το 2019, ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας (FAO) του ΟΗΕ διευθύνεται από τον Qu Dongyu, πρώην Υφυπουργό Γεωργίας της Κίνας. Αυτό ακολούθησε την επανατοποθέτηση του Zhao Houlin το 2018, ο οποίος ξεκίνησε την καριέρα του στο Υπουργείο Ταχυδρομείων και Τηλεπικοινωνιών της Κίνας, για δεύτερη τετραετή θητεία ως Γενικός Γραμματέας της Διεθνούς Ένωσης Τηλεπικοινωνιών, ένα κρίσιμο όργανο που θέτει τεχνικά πρότυπα για τα δίκτυα επικοινωνιών. Ο Zhao χρησιμοποίησε τη θέση του για να προωθήσει τη θέση της Huawei ως προμηθευτή τηλεπικοινωνιακού εξοπλισμού 5G παγκοσμίως.
Τον προηγούμενο χρόνο, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ Antonio Guterres διορίζει τον Liu Zhenmin, πρώην Υφυπουργό Εξωτερικών της Κίνας, σε βασική θέση στο Τμήμα Οικονομικών και Κοινωνικών Υποθέσεων του ΟΗΕ – ένα όργανο υπεύθυνο για την προώθηση του σημαντικού προγράμματος για προώθηση της ανάπτυξης, καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής και μείωση της ανισότητας. Ακόμη και ο Διεθνής Οργανισμός Πολιτικής Αεροπορίας (ICAO), η υπηρεσία του ΟΗΕ που ρυθμίζει την διεθνή αεροπορική κυκλοφορία, έχει επικεφαλής τον Fang Liu, ένα Κινέζο υπήκοο, ο οποίος κατηγορήθηκε ότι κρατούσε την Ταϊβάν έξω από την ενημέρωση για τα πρωτόκολλα σχετικά με τον Covid-19.
Εν μέρει, αυτή η κυριαρχία Κινέζων υπηκόων σε βασικές υπηρεσίες των Ηνωμένων Εθνών αντικατοπτρίζει τους έξυπνους διπλωματικούς ελιγμούς του Πεκίνου ως ανερχόμενη δύναμη και της θέσης της Κίνας ως της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας στον κόσμο.
Αλλά είναι επίσης δυνατό εξαιτίας του κενού που άφησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες υπό τον Τραμπ αρνήθηκαν τον προηγούμενο ηγετικό τους ρόλο στους διεθνείς οργανισμούς. Καθώς το Πεκίνο προσπαθεί να αναδιοργανώσει τον ΟΗΕ και άλλους διεθνείς θεσμούς προς όφελός του, αφήνεται ένα παγκόσμιο σύστημα εκτός ισοζυγίου, λόγω της απουσίας της σταθερής ηγεσίας των Ηνωμένων Πολιτειών. Ακόμη και εν μέσω μιας παγκόσμιας πανδημίας, η Ουάσιγκτον συνεχίζει να στέλνει αμφίσημα μηνύματα σχετικά με τη δέσμευσή της στον πολυμερισμό.
Σε αυτό το πλαίσιο, η απόφαση του Τραμπ να κόψει την χρηματοδότηση στον ΠΟΥ δεν είναι απλώς μικροπρεπής ή αντιδραστική – είναι κυριολεκτικά βούτυρο στο ψωμί της Κίνας. Εάν οι ΗΠΑ υποβαθμίσουν τη συμμετοχή τους στον ΠΟΥ και σε άλλους οργανισμούς του ΟΗΕ, θα παραχωρήσουν ακόμη περισσότερο έδαφος και επιρροή στους Κινέζους – αυτό που θέλουν, άλλωστε.
Έτσι, οι Αμερικανοί που τώρα κατηγορούν τον ΠΟΥ ότι δεν κατάφερε να κάνει καλύτερη δουλειά εναντίον του Covid-19, έχουν ένα σημαντικό ερώτημα να απαντήσουν – εάν θέλετε οι διεθνείς οργανισμοί να ανταποκρίνονται στα πρότυπα των ΗΠΑ και να αντικατοπτρίζουν τις αξίες των ΗΠΑ, πόση από την παγκόσμια ηγεσία είστε έτοιμες να αναλάβετε και πάλι;
Η μανούβρα της Κίνας για αξιοποίηση του Covid-19 με σκοπό να εδραιώσει τη διεθνή της θέση δεν μπορεί να μην απαντηθεί. Πράγματι, καθώς η πανδημία καταστρέφει όλες τις αντιλήψεις για το πώς πρέπει να λειτουργεί ο ΟΗΕ, ίσως να μην υπάρξει καλύτερο παράθυρο ευκαιρίας καλύτερη ευκαιρία για την Ουάσινγκτον να διπλασιάσει τη δέσμευσή της για ένα είδος παγκόσμιας ηγεσίας που είναι δεσμευμένος στη διαφάνεια, την ελευθερία και την προστασία των καθολικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Αυτό δηλαδή, εάν ο Πρόεδρος είναι πρόθυμος να κάνει μεταβολή.
Στο αποκορύφωμα του Ψυχρού Πολέμου το 1974, ο πρώην Κινέζος ηγέτης Deng Xiaoping στάθηκε ενώπιον της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών και κατήγγειλε την «μάταια [αναζήτηση] της παγκόσμιας ηγεμονίας των Ηνωμένων Πολιτειών». Υπερδυνάμεις όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες, προειδοποίησε, ασκούσαν υπερβολική επιρροή στα Ηνωμένα Έθνη και άλλους διεθνείς οργανισμούς και προειδοποίησε κατά της δημιουργίας «σφαιρών επιρροής από οποιαδήποτε χώρα».
Πάνω από 40 χρόνια αργότερα, η Κίνα αποφάσισε ρητά να κάνει ακριβώς το ίδιο πράγμα που κατηγόρησε οι Ηνωμένες Πολιτείες τότε.
Σε μια ομιλία του τον Οκτώβριο του 2017 στο 19ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Xi Jinping παρουσίασε το όραμά του για «ενεργή συμμετοχή στην ηγεσία της μεταρρύθμισης του παγκόσμιου συστήματος διακυβέρνησης». Αν και μίλησε μόνο με ευρείες πινελιές για τον εκδημοκρατισμό των διεθνών σχέσεων και για την ισότιμη θέση των αναπτυσσόμενων χωρών στο σύστημα παγκόσμιας διακυβέρνησης, οι παρατηρητές των κινεζικών πραγμάτων το κατάλαβαν ως ένα άξονα που ετοιμαζόταν για χρόνια.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, το Πεκίνο κινήθηκε γρήγορα για να επιβάλει τις αντιφιλελεύθερες αξίες του στους διεθνείς οργανισμούς. Μέσω ενός συνδυασμού έξυπνων συνασπισμών, στρατηγικά επιλεγμένων χρηματοδοτικών συνεισφορών και προσπαθειών διαμόρφωσης του αφηγήματος, το Πεκίνο έχει σημειώσει πρόοδο στη μετατροπή των Ηνωμένων Εθνών σε μια πλατφόρμα για την ατζέντα της εξωτερικής του πολιτικής, συμπεριλαμβανομένης της προώθησης των οικονομικών συμφερόντων της Κίνας, της καταστολής της διαφωνίας και της δημοκρατίας, και την εξουδετέρωση των αρχών που διέπουν την διεθνή τάξη.
Αυτές οι προσπάθειες είναι ορατές σχεδόν σε όλες τις γωνιές του οργανισμού. Πέρα από την ηγεσία της σε συγκεκριμένες υπηρεσίες τόσο διαφορετικές όπως η Διεθνής Ένωση Τηλεπικοινωνιών και ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας, η Κίνα επαναπροσδιορίζει επίσης τις συγκεκριμένες πολυμερείς πρωτοβουλίες του ΟΗΕ για την προώθηση των στενών της στόχων – τόσο των οικονομικών, όσο και των πολιτικών. Αποτελεί πρόκληση αυτό που αντιλαμβάνεται ως Δυτικό στάτους κβο σε διεθνείς οργανισμούς και το οποίο αντικαθιστά με νέους κανόνες οι οποίοι (με το πρόσχημα της βελτίωσης της τεχνολογίας) δημιουργούν μεγαλύτερη ανοχή στην κυβερνητική παρακολούθηση και λογοκρισία. Και χρησιμοποιεί την χαρακτηριστική πρωτοβουλία του Xi Jinping «Belt and Road Initiative», μια κινεζική προσπάθεια για την προώθηση μιας παγκόσμιας ανάπτυξης υποδομών, ως πανάκεια για την προώθηση της αειφόρου ανάπτυξης (ακόμη και όταν δημιουργεί επιχειρήσεις για κινεζικές εταιρείες και διαδίδει την κινεζική πολιτική επιρροή στον αναπτυσσόμενο κόσμο).
Στο Πρόγραμμα Ανάπτυξης των Ηνωμένων Εθνών (UNDP) πέρυσι, η Κίνα λάνσαρε αυτό που ονόμαζε «Διεθνής Συνασπισμός για την Πράσινη Ανάπτυξη Belt and Road Initiative», ο οποίος υποτίθεται ότι επιδιώκει να αναπτύξει πρότυπα, τεχνογνωσία και βέλτιστες πρακτικές σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος για «να διασφαλίσει ότι η Belt and Road φέρνει μακροπρόθεσμα πράσινη και βιώσιμη ανάπτυξη σε όλες τις ενδιαφερόμενες χώρες». Αυτό είναι ένα έξυπνο είδος ζίου-ζίτσου δημοσίων σχέσεων, δεδομένου ότι τα έργα Belt and Road έχουν συγκεντρώσει σοβαρή κριτική για περιφρόνηση της προστασίας του περιβάλλοντος. Γενικότερα, η Κίνα έχει επιλέξει τους Στόχους Αειφόρου Ανάπτυξης (Sustainable Development Goals) του ΟΗΕ ως όχημα για την προώθηση της οικονομικής στρατηγικής του Belt and Road του Xi Jinping. Ο Guterres, μιλώντας στη Σύνοδο Belt and Road του 2019 στο Πεκίνο, επικρότισε την «ευθυγράμμιση της Πρωτοβουλίας Belt and Road με τους Στόχους Αειφόρου Ανάπτυξης».
Το Πεκίνο αξιοποιεί ακόμη και τους πρωταθλητές τεχνολογίας στην προσπάθειά του να επαναπροσδιορίσει την παγκόσμια διακυβέρνηση. Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε πρόσφατα ότι συνεργάζεται με τη μεγαλύτερη εταιρεία λογισμικού παρακολούθησης της Κίνας, την Tencent, για τη διεξαγωγή τηλεδιασκέψεων και άλλων διαδικτυακών επικοινωνιών που συνδέονται με τους εορτασμούς της 75ης επετείου του ΟΗΕ τον Σεπτέμβριο. Το 2018, το Πρόγραμμα Ανάπτυξης του ΟΗΕ (UNDP) ξεκίνησε επίσης μια συνεργασία με την Tencent για την αντιμετώπιση περιβαλλοντικών και αστικών προκλήσεων στις αναπτυσσόμενες χώρες μέσω ψηφιακών πλατφορμών που συνδέουν φορείς τοπικής αυτοδιοίκησης με επιχειρηματίες.
Και καθώς η κινεζική τεχνολογία πολλαπλασιάζεται σε όλη την έκταση του οργανισμού, η Κίνα ένωσε τα χέρια με τη Ρωσία για να θεσμοθετήσει διεθνείς κανόνες σχετικά με την παρακολούθηση και τη λογοκρισία, μεταξύ άλλων μέσα από την έγκριση ενός κοινού ψηφίσματος στον ΟΗΕ για τα εγκλήματα στον κυβερνοχώρο τον Νοέμβριο του 2019. Το ψήφισμα εξοπλίζει τις αυταρχικές κυβερνήσεις με την ευρεία εξουσία να καταστολή και λογοκρισία πολιτικής διαφωνίας στο διαδίκτυο.
Με όλους αυτούς τους τρόπους, η Κίνα πριονίζει επιτυχώς τους φιλελεύθερους δημοκρατικούς κανόνες που διέπουν την ελεύθερη ροή πληροφοριών και επιδιώκει να δημιουργήσει ένα παγκόσμιο περιβάλλον πληροφόρησης που να ευνοεί την κρατική προπαγάνδα και τον έλεγχο των πληροφοριών.
Μετά από χρόνια δουλειάς θέτοντας τις βάσεις, δεν προκαλεί περιέργια που το Πεκίνο μπόρεσε να μετατρέψει τον κορωνοϊό από ντροπή σε ευκαιρία για επέκταση της επιρροής της στον ΟΗΕ.
Παρά την πρώτη άρνηση της μεταδοτικότητας του ιού από άνθρωπο σε άνθρωπο και τον αποκλεισμό εμπειρογνωμόνων του ΠΟΥ από το να εισέλθουν στην χώρα, ο Γενικός Διευθυντής του ΠΟΥ, Tedros Adhanom Ghebreyesus, έκτοτε απαινεί την κινεζική κυβέρνηση για τον τρόπο που αντιμετώπισε το ξέσπασμα της επιδημίας. (Ίσως ειρωνικά, παρά τις πολλές αναφορές για τα λάθη της κυβέρνησης Τραμπ στα αρχικά στάδια της πανδημίας, ο Τέντρος δεν έχει επικρίνει ούτε την αντιμετώπιση των ΗΠΑ.)
Για να είμαστε σίγουροι, ο Tedros πιθανότατα δεν ήθελε να αποξενώσει τους Κινέζους ηγέτες τη στιγμή που χρειαζόταν πρόσβαση για τους ερευνητές του ΠΟΥ να πάνε στη Wuhan. Όμως για τους οργανισμούς του ΟΗΕ που χρειάζονται απεγνωσμένα στήριξη, η χρηματοδότηση και η επιρροή συμβαδίζουν. Τον Μάρτιο, λίγες μόλις εβδομάδες πριν ο Τραμπ αρχίσει να μιλά για περιορισμό της χρηματοδότησης στον οργανισμό, η Κίνα ανακοίνωσε δωρεά $20,000,000 στον ΠΟΥ για την καταπολέμηση του Covid-19.
Αλλά η επιρροή της Κίνας στον ΠΟΥ ξεκίνησε πολύ πριν από την πανδημία. Το 2017, ο Tedros διαφήμιζε τον ρόλο του Belt and Road στην προώθηση της πρόσβασης σε υψηλής ποιότητας υγειονομική περίθαλψη και παπαγάλιζε το κάλεσμα του Πεκίνου για τη δημιουργία ενός «Health Silk Road» («Υγειονομικός Δρόμος του Μεταξιού») για την προώθηση του μοντέλου υγειονομικής περίθαλψης της Κίνας στις χώρες Belt and Road. Αυτό ήταν λίγους μήνες μετά που εκπρόσωποι της χώρας καταγωγής του Tedros, της Αιθιοπίας, συμμετείχεν στη Σύνοδο Belt and Road στο Πεκίνο, σηματοδοτώντας το αποκορύφωμα χρόνων μεγάλων κινεζικών επενδύσεων στην Αιθιοπία.
Η Κίνα προωθεί τώρα το «Health Silk Road» για να διεκδικήσει παγκόσμια ηγεσία, πραγματοποιώντας διπλωματικές προσεγγίσεις σε ηγέτες σε όλη την Ευρώπη, τη Λατινική Αμερική και την Αφρική καθώς αναπτύσσει ιατρικό εξοπλισμό και βοήθεια σε χώρες που πλήττονται σκληρά όπως η Ιταλία.
Κυβερνήσεις σε όλη την Ασία και τη Δύση εξακολουθούν να είναι απασχολημένες με τον περιορισμό της εξάπλωσης του ιού καθώς ο Covid-19 καταστρέφει τις οικονομίες και τους πληθυσμούς τους. Όμως, όταν η κρίση μετριαστεί, η πανδημία μπορεί να αποτελέσει μια στιγμή ξεκαθαρίσμενος τόσο για το Πεκίνο όσο και για τον ΟΗΕ.
Το Πεκίνο, χωρίς αμφισβήτηση από ένα εναλλακτικό όραμα ηθικής ηγεσίας, ίσως ενθαρρυνθεί να προσεταιριστεί πλήρως τον ΟΗΕ και να επιταχύνει την τρέχουσα τάση για μετατροπή του σε πλατφόρμα για τις δικές του πρωτοβουλίες εξωτερικής πολιτικής. Η πανδημία έδειξε πώς θα μοιάζει ένας τέτοιος κόσμος: Οι χώρες θα πρέπει σε μεγάλο βαθμό να προστατεύουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια μιας διασυνοριακής κρίσης, ενώ το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα προωθεί προπαγάνδα αναφορικά με την παγκόσμια ηγεσία του. Χωρίς συνεπή, διαφανή συλλογή πληροφοριών και σαφείς κατευθυντήριες γραμμές, εκδοθείσες από έναν διεθνή συντονιστικό οργανισμό , οι κυβερνήσεις και οι κοινωνίες ήταν θλιβερά απροετοίμαστε για την καταστροφή που ο Covid-19 τελικά επέφερε – και θα ξανασυμβεί στο μέλλον.
Εάν αυτό το όραμα δεν είναι ευχάριστο, τότε να ποια είναι η εναλλακτική λύση: Η πανδημία και τα επακόλουθά της θα μπορούσαν να είναι μια στιγμή δραστηριοποίησης για τις Ηνωμένες Πολιτείες και τους δημοκρατικούς συμμάχους και εταίρους τους για να συσπειρωθούν γύρω από τις κοινές αξίες τους – συμπεριλαμβανομένης της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου – που η Κίνα θα προτιμούσε ο ΟΗΕ να αποφεύγει. Οι Αμερικανοί ηγέτες σήμερα αντιμετωπίζουν σήμερα ένα σύνολο αποφάσεων σχετικά με το αν και πώς να βεβαιώσουν εκ νέου την αμερικανική δέσμευση στον πολυμερισμό και τη συνεργασία με τους συμμάχους τους για να αντιταχθούν στις προσπάθειες της Κίνας να πριονίσει την υφιστάμενη τάξη που βασίζεται σε κανόνες.
Μια εκστρατεία για την αλήθεια σχετικά με την προέλευση του Covid-19 και τα πρώτα ατοπήματα της κινεζικής ηγεσίας είναι ένα καλό σημείο εκκίνησης. Αυτό θα μπορούσε να αρχίσει πιέζοντας τον ΠΟΥ να παράσχει έναν ειλικρινή απολογισμό σχετικά με τον χειρισμό της επιδημίας από το Πεκίνο, πέρα από την κρατική προπαγάνδα που προσφέρει το Κινεζικό Κομμουνιστικό Κόμμα. Αξιοσημείωτο είναι ότι η κυβέρνηση Τραμπ και γερουσιαστές των ΗΠΑ έχουν ήδη αρχίσει να ζητούν αυτήν την έρευνα, αν και δεν έχουν προτείνει έναν σαφή τρόπο για το πως προχωρά. Η διακοπή της χρηματοδότησης στον ΠΟΥ έχει αφήσει σίγουρα τις Ηνωμένες Πολιτείες με λίγους συμμάχους για να ηγηθεί μια τέτοιας έρευνας.
Οι ευκαιρίες για την προώθηση της προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν πρέπει επίσης να χαθούν. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι χώρες οι οποίες συμφωνούν θα μπορούσαν να καλέσουν το Γραφείο του Ύπατου Αρμοστή για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα του ΟΗΕ να διεξαγάγει ανεξάρτητη έρευνα σχετικά με τη σιωπή και την κράτηση του αείμνηστου Li Wenliang, του γιατρού στο Wuhan που κάλεσε πρώτος συναγερμό για τον ιό. Τα ευρήματα αυτής της έρευνας θα πρέπει να δημοσιοποιηθούν, σε αντίθεση με την έρευνα που διενήργησαν οι κινεζικές αρχές που δεν κατέληξαν σε κάτι περισσότερο από μια συγγνώμη για στην οικογένεια του Li. Αυτό θα μπορούσε τελικά να δημιουργήσει μομέντουμ για ένα ψήφισμα που να προστατεύει ευρέως τα δικαιώματα των επαγγελματιών υγείας και ιατρικής που μιλούν ανοιχτά κατά των θεσμικών αποτυχιών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων του ΠΟΥ.
Όπως συμβαίνει, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να έχουν ένα σημαντικό μοχλό πίεσης για να γίνουν αυτά τα πράγματα. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους ήταν οι κορυφαίοι συνεισφέροντες στον ΠΟΥ: Μόνο οι Ηνωμένες Πολιτείες έχουν διαθέσει περίπου το 22% του προϋπολογισμού του οργανισμού, σε σύγκριση με το 12% της Κίνας. Η Κίνα παραμένει επίσης ένα μακρινό δευτερόλεπτο έναντι των ΗΠΑ ως ο μεγαλύτερος οικονομικός συντελεστής στο συνολικό σύστημα του ΟΗΕ.
Αλλά ο τρόπος να χρησιμοποιηθεί αυτός ο μοχλός πίεσης δεν είναι η απόσυρση της χρηματοδότησης, αλλά η χρήση του για να προωθηθεί ένα εναλλατικό αφήγημα. Είναι αυτό που έκανε ο Franklin D. Roosevelt σε μια ομιλία του 1942 για τον εορτασμό της υπογραφής του Χάρτη του Ατλαντικού, στην οποία μίλησε για ένα «κοινό πρόγραμμα σκοπών και αρχών» όπου η «πίστη στη ζωή, την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την θρησκευτική ελευθερία, και στη διατήρηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της δικαιοσύνης» θα οδηγούσε τελικά στη δημιουργία του ΟΗΕ.
Ο Covid-19 έχει δείξει στον κόσμο έναν ΟΗΕ που μεταμορφώνεται υπό την κινεζική επιρροή σε έναν οργανισμό που είναι σχεδόν μη-αναγνωρίσιμος από αυτές τις ιδρυτικές αρχές. Αντί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κόσμου, ο διεθνής οργανισμός υποστηρίζει όλο και περισσότερο εκείνους των αυταρχικούς δρώντες, ιδίως του Κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Επομένως, εάν στους Αμερικανούς ηγέτες δεν αρέσει πώς ο ΠΟΥ διαχειρίστηκε το ξέσπασμα του κορωνοϊού στην Κίνα, το ερώτημα που πρέπει να απαντήσουν είναι: είναι διατεθειμένοι να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων;
Ο Covid-19 έχει δείξει την ανοησία του να αναμένουμε από διεθνείς οργανισμούς να αντισταθούν στην Κίνα όταν η ηγέτιδα δημοκρατία του κόσμου παραιτείται από την παγκόσμια ηγεσία της. Οι χώρες διψούν για ουσιαστικές εναλλακτικές λύσεις έναντι της κινεζικής ηγεσίας, και θα συσπειρωθούν πίσω από τις Ηνωμένες Πολιτείες εάν αποφασίσουν να ασχοληθούν ξανά με τον ΟΗΕ.
Το πρώτο βήμα, φυσικά, θα ήταν η αποκατάσταση της χρηματοδότησης στον ΠΟΥ
Article by: Politico
Introductory note by Alex Ammohostianos
